Hi,

Ben blij om via VTM te vernemen dat vele van mijn Vlaamse vrienden in NY veilig zijn. Ikzelf bibber nog een beetje na van mijn hachelijk avontuur. Zoals elke morgen kwam ik aan in de WTC na mijn communite vanuit NJ met de Path. Toen we boven aan de roltrap kwamen hing er een gekke sfeer, er was heel veel politie, en mensen werden naar buiten geleid. De winkels sloten snel-snel hun deuren en iedereen spoeddde zich naar buiten. Eerst was het snelwandelen, maar toen ik op ongeveer 500 meter van de uitgang was begon de massa achter me plots te lopen. Ik ben dan met de hele bende naar buiten gelopen, recht naar kantoor, twee blokken verder. Vanuit de conference room hebben (hadden) we een schitterend zicht op de torens. Een collega verzeker- de me dat de torens zeker stand zouden houden omdat we heeeel sterk waren. Toen het tweede vliegtuig passeerde begon ons gebouw wat te trillen.

We gingen weer kijken en voelden ons allemaal redelijk gerust, de tweede toren was in brand, maar onmiddellijk gevaar voor ons zat er niet in. We besloten oom op kantoor te blijven want de paniek op straat ging ons niet verderhelpen. Ik was aan de telefoon met mijn vader in Belgie toen de eerste building instorte. Gelukkig heeft hij me enkel nog "shit" horen roepen alvorens de lijnen dood gingen. Wij hebben ons allemaal plat tegen de muur gedrukt van het kantoor toen ons begon aan het trillen sloeg. De electriciteit viel uit, de lampen wiegden. We besloten om in groep via de trap het gebouw te verlaten. 28 verdiepingen zijn we naar beneden gelopen. De lobby van ons gebouw hing vol rook, mensen waren in paniek en twee politiemensen waren bewusteloos binnengebracht. De politie zei van in het gebouw te blijven maar omdat wij ons claustrofobic voelden zijn we naar buiten gegaan. Iemand deelde daar stofmaskers uit die we dankbaar hebben aangenomen. Handen vasthoudend hebben we ons een baan gewaand zo ver mogelijk west, dat was ons enige doel. Toen we na zes blokken weer blauwe lucht zagen, voelde dat als een enorme opluchting. Vandaar zijn we de hele weg naar Midtown gelopen. Vijftig blokken naar boven samen met duizenden mensen. Her en der waren er comfort zones waar mensen konden rusten, drinken kregen of naar de toilet konden gaan. Wij zijn nergens gestopt maar blijven doorlopen. Onderweg passeerden we de verschillende bruggen waar mensen tevoet over trokken naar Brooklyn. De tweede toren was ondertussen ook naar beneden gekomen, we hebben dat geluid gehoord, maar niet gezien of gevoeld. Tijdens het lopen maakten we ons zorgen om niet te dicht in de buurt van de UN te komen, voor ons was het echt nog niet over en de schrik zat er nu goed in. We hoorden dat enkel de ferries naar NJ gingen en dus zijn we helemaal van de East side naar de West side gelopen. De rij was onnoemelijk lang en hoewel de Amerikanen mooi aanschuiven in de rij had ik daar nu even geen zin in. Ik heb mijn vijf collega's moeten overtuigen om ergens tussen te dringen.

Een Amerikaanse maakte een opmerking maar toen ik riep van waar we kwamen volgde er al snel een verontschuldiging. Uitgeput stonden we in de rij, de brandende zon op ons, een staalblauwe lucht, ongelooflijk, je weet niet wat je overkomt. Je moet de moraal hoog houden en grapjes maken, anders haal je het niet. Van de boot zijn we dan aangekomen in Weehawken en vandaar met de wagen naar huis. De highways in westelijke richting waren nagenoeg leeg, doods bijna. We waren zo blij om weer in NJ te zijn en zullen het die New Yorkers die steeds met dit staatje lachen rustig laten doen. Het is hier lekker rustig en groen en niemand die ons wil bombarderen. Lang leve New Jersey !!! Morgen moet niemand naar kantoor en gaan we op zoek naar een emergency location voor de volgende twee weken. Vandaar zien we wel. Jammer genoeg, zal het dan weer business as usual zijn, de wereld moet verder. New York zonder de WorldTrade Center en zonder de vele mensen die nog door veel hachelijker avonturen zijn gegaan dan ik vandaag. Alle mensen die een familielid of vried verloren zijn, het is ongelooflijk en ik hoop dat ze de daders snel zullen opsporen. Ik hoop dat ik dit nooit meer zal hoeven mee te maken. Ik hoop met mijn verhaal mijn steentje bij te dragen om een beeld te schetsen van wat zich hier vandaag heeft afgespeeld. De hele wereld dient te weten dat de mensen die hier achter zitten afschuwelijk monsters zijn. Ik wens het niemand toe.

Ik ga nu een doucheke nemen en crashen op mijn bed. Mijn vingers trillen nog steeds wanneer ik dit verhaal neer schrijf. Ook even zeggen aan alle vrienden in Belgie dat ik dus ongedeerd ben en dat alles goed met me gaat.

Groetjes,

Wendy De Hoef
Phone 901 ### ####