Hi,
Ben blij om via VTM te vernemen dat vele van mijn Vlaamse vrienden in NY
veilig zijn. Ikzelf bibber nog een beetje na van mijn hachelijk avontuur.
Zoals elke morgen kwam ik aan in de WTC na mijn communite vanuit NJ met de
Path. Toen we boven aan de roltrap kwamen hing er een gekke sfeer, er was
heel veel politie, en mensen werden naar buiten geleid. De winkels sloten
snel-snel hun deuren en iedereen spoeddde zich naar buiten. Eerst was het
snelwandelen, maar toen ik op ongeveer 500 meter van de uitgang was begon
de massa achter me plots te lopen. Ik ben dan met de hele bende naar buiten
gelopen, recht naar kantoor, twee blokken verder. Vanuit de conference room
hebben (hadden) we een schitterend zicht op de torens. Een collega verzeker-
de me dat de torens zeker stand zouden houden omdat we heeeel sterk waren.
Toen het tweede vliegtuig passeerde begon ons gebouw wat te trillen.
We gingen weer kijken en voelden ons allemaal redelijk gerust, de tweede
toren was in brand, maar onmiddellijk gevaar voor ons zat er niet in. We
besloten oom op kantoor te blijven want de paniek op straat ging ons niet
verderhelpen. Ik was aan de telefoon met mijn vader in Belgie toen de
eerste building instorte. Gelukkig heeft hij me enkel nog "shit" horen roepen
alvorens de lijnen dood gingen. Wij hebben ons allemaal plat tegen de muur
gedrukt van het kantoor toen ons begon aan het trillen sloeg. De
electriciteit viel uit, de lampen wiegden. We besloten om in groep via de
trap het gebouw te verlaten. 28 verdiepingen zijn we naar beneden gelopen.
De lobby van ons gebouw hing vol rook, mensen waren in paniek en twee
politiemensen waren bewusteloos binnengebracht. De politie zei van in het
gebouw te blijven maar omdat wij ons claustrofobic voelden zijn we naar
buiten gegaan. Iemand deelde daar stofmaskers uit die we dankbaar hebben
aangenomen. Handen vasthoudend hebben we ons een baan gewaand zo ver
mogelijk west, dat was ons enige doel. Toen we na zes blokken weer blauwe
lucht zagen, voelde dat als een enorme opluchting. Vandaar zijn we de hele
weg naar Midtown gelopen. Vijftig blokken naar boven samen met duizenden
mensen. Her en der waren er comfort zones waar mensen konden rusten,
drinken kregen of naar de toilet konden gaan. Wij zijn nergens gestopt maar blijven
doorlopen. Onderweg passeerden we de verschillende bruggen waar mensen
tevoet over trokken naar Brooklyn. De tweede toren was ondertussen ook naar
beneden gekomen, we hebben dat geluid gehoord, maar niet gezien of gevoeld.
Tijdens het lopen maakten we ons zorgen om niet te dicht in de buurt van de
UN te komen, voor ons was het echt nog niet over en de schrik zat er nu
goed in. We hoorden dat enkel de ferries naar NJ gingen en dus zijn we helemaal
van de East side naar de West side gelopen. De rij was onnoemelijk lang en
hoewel de Amerikanen mooi aanschuiven in de rij had ik daar nu even geen
zin in. Ik heb mijn vijf collega's moeten overtuigen om ergens tussen te
dringen.
Een Amerikaanse maakte een opmerking maar toen ik riep van waar we
kwamen volgde er al snel een verontschuldiging. Uitgeput stonden we in de
rij, de brandende zon op ons, een staalblauwe lucht, ongelooflijk, je weet
niet wat je overkomt. Je moet de moraal hoog houden en grapjes maken,
anders haal je het niet. Van de boot zijn we dan aangekomen in Weehawken en
vandaar met de wagen naar huis. De highways in westelijke richting waren nagenoeg
leeg, doods bijna.
We waren zo blij om weer in NJ te zijn en zullen het die
New Yorkers die steeds met dit staatje lachen rustig laten doen. Het is
hier lekker rustig en groen en niemand die ons wil bombarderen. Lang leve New
Jersey !!! Morgen moet niemand naar kantoor en gaan we op zoek naar een
emergency location voor de volgende twee weken. Vandaar zien we wel. Jammer
genoeg, zal het dan weer business as usual zijn, de wereld moet verder. New
York zonder de WorldTrade Center en zonder de vele mensen die nog door veel
hachelijker avonturen zijn gegaan dan ik vandaag. Alle mensen die een
familielid of vried verloren zijn, het is ongelooflijk en ik hoop dat ze de
daders snel zullen opsporen. Ik hoop dat ik dit nooit meer zal hoeven mee
te maken. Ik hoop met mijn verhaal mijn steentje bij te dragen om een beeld te
schetsen van wat zich hier vandaag heeft afgespeeld. De hele wereld dient
te weten dat de mensen die hier achter zitten afschuwelijk monsters zijn. Ik
wens het niemand toe.
Ik ga nu een doucheke nemen en crashen op mijn bed. Mijn vingers trillen
nog steeds wanneer ik dit verhaal neer schrijf. Ook even zeggen aan alle
vrienden in Belgie dat ik dus ongedeerd ben en dat alles goed met me gaat.
Groetjes,
Wendy De Hoef
Phone 901 ### ####